Als de 91-jarige Liane terugblikt op haar leven, is de gebeurtenis die het meeste invloed gehad heeft op haar leven, de vlucht uit Breda tijdens de 2de Wereldoorlog. Ze schreef hierover een boek getiteld:
Vlucht uit Breda (2009) (vertaald in het Duits met als titel ‘Unsere Flucht aus Breda’).
Liane Bredee
Het was oorlog. De Duitsers vormden een groot gevaar en dreigden Breda in te nemen. Het enige wat nu nog kon, was vluchten: alles achterlaten en weggaan. Liane was toen zes jaar en de vlucht begon met Pinksteren. Zes weken daarvoor was Liane nog ernstig ziek. Zo ziek dat ze al opgegeven was. Toen kwam een oom, de broer van haar vader, die internist was met een medicijn. Het werd nog niet veel gebruikt, het was nieuw. Liane kreeg het en zij knapte op. Dat middel was penicilline. Maar zij was op het moment van de vlucht nog verzwakt, waardoor alles nog zwaarder viel. Ze liepen en liepen, zolang het kon. Drie weken achter elkaar tot ze in het noorden van Frankrijk kwamen. Deze gebeurtenis is de basis van haar leven geworden.
Ze maakten onderweg heel wat mee: op een gegeven moment moesten ze een brug over het kanaal oversteken. Aan de ene kant waren de Duitsers en aan de andere de Engelsen en de brug was afgesloten. Toen begon het ook nog te regenen, althans, dat leek zo! Maar het waren kogels. De lucht zag zwart van de kogels, die daar doorheen schoten en zij wilden schuilen. Maar waar? Ze gingen achter de dijk schuilen. Achter hun lag een weiland. Liane werd beschermd door haar vader, die zo ging liggen dat haar niets kon gebeuren. Liane wist dat ze niet met haar hoofd omhoog moest komen. Maar toen ze even haar hand wat hoger hield, vloog daar een kogel in. Een en al bloed en er was niets en niemand die haar kon helpen. De situatie was heel gevaarlijk. Gelukkig kon even later het Rode Kruis er een lapje omheen doen. En daar gingen ze weer: vallend en lopend op weg naar een schuilkelder.
Na drie weken bleek dat ze weer terug konden gaan naar Breda. De vlucht was achteraf niet nodig geweest. Toen begon het gewone leven weer: Liane moest naar school. Ze kon echter niet schrijven met haar rechterhand dus moest het met haar linker. De juf vond dat ze slordig schreef en werd boos. Ze had geen enkel begrip voor wat Liane had meegemaakt. Netjes schrijven, was haar eis door alles heen.
Liane ging naar een arts voor haar hand en hij adviseerde haar piano te spelen. Dat probeerde zij en het lukte! Het ging steeds beter. Liane zou haar hele verdere leven piano blijven spelen. En zij speelde goed. Zij werd gevraagd om mee te spelen in het ensemble bij Harry Godschalk, zij speelde in de kerk en later ook in het Eckartdal.
In 1969 kreeg haar echtgenoot Henk Bredee een baan bij de Technische Universiteit in Eindhoven en het gezin (2 dochters) verhuisde naar de Jacob Catsstraat in Nuenen, waar Liane nu al 55 jaar woont en waar ze wil blijven tot het einde van haar leven.
Het Dal der Liefde (2007)
Er is nog iets belangrijks in het leven van Liane en dat is haar broer. Haar eerste boek “Het dal der Liefde” is door Liane geschreven naar aanleiding van het leven van haar broer Hans.
Een jaar na de vlucht uit Breda werd haar broer Hans geboren. Hans had het Downsyndroom. Vóór maar zeker na de dood van haar moeder, heeft Liane zich over hem ontfermd. Hij woonde op het Eckartdal. Liane is veel bij hem geweest en hij bij Liane en haar gezin in de Jacob Catsstraat. Heel lang heeft nummer 28 er heel groot op de brievenbus gestaan, zodat hij dat nummer altijd kon zien als hij kwam.
Liane heeft vrijwilligerswerk gedaan op het Eckartdal, ook na het overlijden van haar broer Hans. Zij heeft daar pianoles gegeven aan bewoners. Ook heeft zij piano gespeeld om een koortje te begeleiden tijdens de kerkdiensten. Dat heeft zij gedaan tot zij ver in de tachtig was.
Haar derde boek heeft als titel De Brief (2012)
Vertaald in het Duits met als titel ‘Liebste kleine Anna’.
“Als Eveline een laatste ronde maakt door het huis dat ze na vijftig jaar zal gaan verlaten, vindt ze in een la van een kastje een brief. Het blijkt een Duitse veldpostbrief uit de Eerste Wereldoorlog te zijn die geadresseerd is aan Anna, haar grootmoeder”.
Een citaat uit de fictieve roman door Liane geschreven waarbij zij werd geïnspireerd door een verhaal uit het leven van haar eigen moeder. Zij beëindigde namelijk per brief de relatie met een man omdat ze dacht dat het niets zou worden. Deze man is later tijdens de Eerste Wereldoorlog gesneuveld. Dit verhaal, door haar moeder verteld, was voor Liane de inspiratiebron voor dit boek.
Beschermd
Eén ding heeft Liane haar hele leven ervaren: zij is niet alleen. Om haar heen is er iets, iemand, die haar beschermt. Is het een geest, is het God? Hoe noem je het? Maar het is er. Zij voelde dat al als kind tijdens de vlucht uit Breda: je wordt beschermd. Je kunt vertrouwen hebben, vertrouwen dat alles goed komt. Je wordt geleid.
Haar levensmotto
En aan het eind van dit gesprek zegt Liane: er is iets wat ik heb ervaren en dat me altijd heel veel steun en kracht gegeven heeft. Ik zou dat ook graag aan andere mensen willen meegeven: “heb vertrouwen, het komt goed! Het kan soms wat langer duren maar het komt goed”.
Dit verhaal is geschreven door Teuntje Schulp (december 2024)