- Voorpret
Het komt eraan! Het is bekant zo wijd! Nog maar eventjes en dan is het er weer. Ik verheug me er echt op.
Wat is er dan wel aan de hand? Het is niet het kerstfeest met in gedachte lekker eten en drinken. Het vieren met spetterend vuurwerk van Oud- naar Nieuwjaar ook al niet. Wintersport of zonnereis is aan mij niet besteed. Nee! Niets van dit alles. Ik ben zo onrustig omdat het over slechts elf weken weer carnaval is. Dan krijg ik, elk jaar weer, kriebel in buik, hoofd en, vooral, ledematen. Opwinding maakt zich van me meester. Het lijkt op een nieuwe verliefdheid.
“Naïef”, denkt u misschien of nog erger: “Wat een geleuter”. Maar ik, ik móét aftellen: nog 11, 10, 9, ….0, weken. Jaaa! Eindelijk!!
Mijn verdere voorbereiden stelt niet zo veel meer voor. Nieuwe carnavalskleren heb ik niet nodig, mijn kiel met clowntjes erop en Nuenense pet doen het nog goed. Mijn lichamelijke conditie hoeft ook niet zo goed te zijn omdat ik mijn hossen tot een absoluut minimum beperk. Dus ook fitness is aan mij niet besteed.
Mijn voorbereiding is vooral geestelijk. Het zit in gedachten. Straks ontmoet ik onbekende mensen met wie ik lekker kan kletsen. Ik tref vrienden met wie ik dan stokoude koeien herbalsem. Het idee te zien hoe jonge mensen hun fysiek tarten door te hossen en biertjes te drinken en genieten van muziek en ongedwongen feesten, maakt me nu al blij. Om mijn gevoelens extra dimensie te geven draai ik af en toe een carnavalsplaatje. Niet meer zo keihard, dat ook wel weer.
Mijn voorpret voelt hetzelfde als het nu in de Vincent van Goghstraat lopen langs de dichte “Italiaan”. Hierbij ga ik watertanden als ik bedenk dat er over ruim twee maanden weer heerlijke ijsjes te koop zijn. Zo watertand ik ook bij de gedachte aan het komend carnaval.
Dit is mijn voorpret na 50 jaar carnaval. Simpel toch?!
Ykcul